Vanuit haar betrokkenheid bij Stichting Nooit Voorbij mocht Sophie deel uitmaken van een bijzonder schrijfweekend. Tijdens dit weekend schreven jongeren een boek over het verlies van hun broertje of zusje. Afgelopen zaterdag werd het boek gelanceerd. In het boek, 'Onze band is nooit voorbij', delen de jongeren op een prachtige, pure manier over hun verlies. En over de band die altijd blijft. Sophie deelt in het boek haar ervaring tijdens het begeleiden van deze jongeren:
"Voor de zomervakantie heb ik voor Stiching Nooit Voorbij meegewerkt aan het schrijfweekend voor jongeren waarvan het broertje of zusje is overleden. In dit weekend hebben de jongeren in groepjes een verhaal geschreven over hun herinneringen en ervaringen, om hun broer of zus te herdenken in een boek. Al hun mooie verhalen zijn in dit boek gebundeld.
Tijdens het weekend heb ik een groepje mogen begeleiden met vier jongeren: Vince, Guus, Sjors en Imke. Samen hebben zij hun verdriet kunnen delen, zowel in het kleine veilige groepje als in de activiteiten met de complete groep. In de groepskamer hebben zij door groepsgesprekken, creatieve opdrachten en schrijfopdrachten de vier rouwtaken doorlopen. Waar de jongeren in het begin nog erg gespannen en verdrietig waren, ontstond er daarna steeds meer ruimte voor een lach en ontspanning. Bijzonder om te zien hoe snel er een band ontstaat tussen de jongeren. Het verlies creëert hiermee ook iets nieuws, iets positiefs, iets herkenbaars. Vriendschappen heb ik zien ontstaan; het openstellen over zoiets kwetsbaars verbindt. Naast het delen in veilige kleine groep waren daar ook de groepsactiviteiten met grote verschillen in leeftijden, van basisschool tot het hoger onderwijs. Alle jongeren stonden open voor elkaar en voor de activiteiten. Een djembé-workshop, de kaarsenceremonie en de valkenier die langs kwam. Allemaal manieren om uiting te geven aan de gedachten en gevoelens die gepaard gaan met het verlies. Verdriet, maar tegelijkertijd ook heel veel lol. Dit was ook goed terug te zien in de vrije tijd van de jongeren. Samen keten op de skelters, kletsen en hangen in de stapelbedden, muziek maken bij het kampvuur. Mooi om ook hier weer de beweging te zien tussen verlies en herstel, verleden en toekomst, verdriet en plezier. Het was een enorme eer om deze jongeren te mogen begeleiden in hun proces en verdriet.
Elke keer als ik dit werk doe, voel ik een enorme drive en inspiratie om kinderen en jongeren hiermee verder te helpen. Een veilige omgeving creëren en een luisterend oor bieden, zodat er naast het zware gevoel ook ruimte is voor opluchting en verzachting. Steeds meer betekenisgeving en soms zelfs een glimlach.
Aan de jongeren wil ik graag meegeven dat zij ontzettend trots op zichzelf mogen zijn. Dat zij zo'n spannende stap hebben gezet en zich hebben opengesteld voor het meest kwetsbare en verdrietige stukje in hun leven. Ik wens ze allemaal heel veel warmte en geluk toe!"
